Με τον όρο χολολιθίαση ή στην καθομιλουμένη “πέτρες στη χολή”, εννοούμε την παρουσία λίθων στην χοληδόχο κύστη. Αποτελεί μια εξαιρετικά συχνή πάθηση, με τη συχνότητά της στον γενικό πληθυσμό να αγγίζει το 10%. Η Χολολιθίαση είναι 2-3 φορές συχνότερη στις γυναίκες απ’ ότι στους άνδρες και παρατηρείται κυρίως σε γυναίκες άνω των 50 ετών. Η χολή παράγεται και εκκρίνεται από τα ηπατοκύτταρα και αποθηκεύεται στην χοληδόχο κύστη. Από εκεί, μετά από κάθε γεύμα διά του κυστικού πόρου, διοχετεύεται στο λεπτό έντερο και συμβάλλει στη διάσπαση και πέψη των τροφών. Προδιαθεσικοί παράγοντες ανάπτυξης χολολιθίασης αποτελούν το φύλο, με τις γυναίκες να έχουν 2 με 3 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν χολολιθίαση, η παχυσαρκία και κυρίως η απότομη απώλεια βάρους, η κύηση, η αυξημένη τιμή τριγλυκεριδίων στο αίμα και διάφορα φάρμακα όπως τα αντισυλληπτικά.
Οι χολόλιθοι μπορεί να μην προκαλέσουν ποτέ συμπτώματα ή αντίθετα να αποφράξουν τον κυστικό πόρο και να προκαλέσουν κολικό των χοληφόρων.
Η αλληλουχία των επιπλοκών της χολολιθίασης περιλαμβάνει την οξεία χολοκυστίτιδα, τη χοληδοχολιθίαση, την λιθιασική παγκρεατίτιδα, την διάτρηση της χοληδόχου κύστεως, τον ειλεό από χολόλιθο ή ακόμα και τον καρκίνο της χοληδόχου κύστεως.
Κύρια συμπτώματα αυτών των παθήσεων είναι ο πόνος και η δυσπεψία. Ο πόνος έχει τους χαρακτήρες του κολικού (“έρχεται και φεύγει”) και εντοπίζεται στο δεξιό πλάγιο της κοιλίας, κάτω από τις πλευρές και αντανακλά στο στομάχι και την δεξιά ωμοπλάτη. Με τον όρο δυσπεψία εννοούμε διάφορα συμπτώματα όπως είναι η ναυτία, ο μετεωρισμός (“φούσκωμα”), οι ερυγές (“ρεψίματα”), η δυσκοιλιότητα και η δυσανεξία σε ορισμένες τροφές. Ο πυρετός και το ρίγος επιπλέκουν την νόσο όταν συνυπάρχει και λοίμωξη.
Η πλέον διαγνωστική και με μεγαλύτερη ευαισθησία εξέταση για την ανάδειξη χολολιθίασης είναι το υπερηχογράφημα άνω κοιλίας ή ήπατος-χοληφόρων-παγκρέατος, πιο εξειδικευμένα.
